Pleun weet nog precies op welke dag alles begon. ‘Dat was op 27 december 2023. Ik was gaan lasergamen met mijn werk, het was een gezellige avond geweest. Ik stond voor de spiegel om mij klaar te maken voor de nacht en zag dat er een bult in mijn nek zat. Ik ga normaal niet snel naar de dokter, maar nu voelde ik op de één of andere manier dat het niet goed was.’ Toch duurt het dan nog een tijd voordat Pleun de diagnose krijgt. De huisarts vermoedt eerst dat haar klieren zijn opgezet door een verkoudheid. Een paar maanden later zit de bult er nog steeds en Pleun krijgt last van rugpijn en vermoeidheid. Ze wordt doorgestuurd. Pleun: ‘'Er is een kans op lymfeklierkanker’, zei de dokter. ‘Maar dat is slechts bij 1 op de 10 van dit soort gevallen zo’. Mijn moeder probeerde me gerust te stellen, maar ik maakte me zorgen. Iemand moet die ene zijn, wat als ik dat ben?’
Slecht nieuws
Onderzoeken volgen, en Pleun blijkt inderdaad die ene te zijn. Tijdens haar stage komt haar moeder ineens binnenlopen. ‘Ik wist meteen dat er slecht nieuws was. In de auto vertelde mijn moeder dat het vrijwel zeker lymfeklierkanker was. Ik werd al bijna 18, maar gelukkig kon ik nog wel in het Máxima terecht. Daar was ik blij mee. Ik volgde het Máxima al lang op Instagram en wist dus een beetje waar ik terecht zou komen. Een groot contrast met het ‘grote mensen-ziekenhuis' waar ik de eerste onderzoeken had. Dat was veel saaier. Van het Máxima werd ik zelfs vrolijk.’
FOMO
‘De artsen draaiden er niet omheen en vertelden meteen wat ze dachten. Ik was natuurlijk al 17; ik begreep er heel veel van. Ik legde af en toe zelf aan mijn ouders uit wat mijn bloedwaardes inhielden.’ Er volgt een behandelperiode waarin Pleun onder meer vier chemokuren krijgt. Dat ze daardoor leuke dingen moet missen valt haar zwaar. ''Ik had veel last van ‘FOMO’: fear of missing out. Ik wil altijd overal bij zijn, zoals optredens van mijn muziekvereniging, waar ik trommel speel. Afgelopen zomer waren we veel geboekt in het buitenland, maar door de behandelingen kon ik niet mee. Heel jammer. Ook moest ik stoppen met mijn stage. Maar het moeilijkste vond ik om de mensen om mij heen zo verdrietig te zien. Voor hen hield ik mij sterk. Gelukkig waren er ook lichtpuntjes, zoals een goede vriendin van mijn ouders die iedere donderdag een stroopwafel van de markt kwam brengen. Ze heeft het nooit overgeslagen.’
Na vier chemokuren is de behandeling van Pleun in september 2024 afgerond. Voor haar een memorabel moment: ze kan haar leven weer gaan opbouwen en begint aan het laatste jaar van haar opleiding. Toch benadrukt ze dat het daarmee niet zomaar klaar is. ‘Mensen denken vaak dat je na je laatste behandeling weer de oude bent, maar het herstel begint dan pas net. Mijn conditie is nog steeds niet goed. Dat merk ik bijvoorbeeld tijdens mijn stage als grondstewardess, waarvoor ik veel moet staan en lopen. Op mentaal vlak vind ik het nog steeds lastig om alleen te zijn, vooral 's avonds. Dan ga ik nadenken en word ik angstig. Ik ben dan bijvoorbeeld bang dat mijn dierbaren iets overkomt, of dat de ziekte terug is.’
Korte haren
Pleun staat na haar ziekteperiode anders in het leven dan vroeger. ‘Ik trek mij minder aan van mensen. Soms kijken ze gek op vanwege mijn korte haren, maar ik ben er trots op om te laten zien wat ik meegemaakt heb. Dat levert weleens ongemakkelijke situaties op, zoals die keer dat ik voor het eerst zonder haarwerk naar buiten ging en iemand vroeg of ik naar de kapper was geweest. Die had geen idee dat ik ziek was geweest, dus dat was ook wel weer grappig.’
‘Ik leef ook meer in het nu. Genieten van vandaag, dat vind ik het belangrijkste. Natuurlijk maak ik wel plannen, maar ik weet dat alles zomaar kan veranderen.’
Voor tieners die ook in het Máxima worden behandeld heeft Pleun goede raad: ‘Denk aan jezelf. Je doet ertoe. Houd je niet groot voor anderen. Ik ga binnenkort met iemand praten over wat ik heb meegemaakt en over de angsten die ik daardoor heb. Schaam je vooral niet voor zulke dingen, want het is volkomen normaal. Je bent niet alleen.’