Acute myeloïde leukemie
In de tweede week van onze vakantie ging het goed mis. Ik begon me alleen maar slechter te voelen en belde de huisartsenpost. Daar adviseerden ze mij naar een ziekenhuis te gaan en daar bloed te laten prikken. Dus reden we naar het academisch ziekenhuis met afdeling kinderoncologie vlak bij ons vakantieadres. In Frankrijk krijg je lachgas als je prikken eng vindt. Dus het ging in één keer goed. ‘s Avonds kregen we al de uitslag: Leukemie. Wat voor soort, was toen nog niet duidelijk.
Ik kan mij niet goed herinneren hoe ik me toen voelde. Iemand zei eens dat je je emoties kan wegdrukken als je sterk probeert te zijn. Ik denk dat ik dat gedaan heb en daarom een groot deel verdrongen heb. Ik dacht altijd dat kanker één soort ziekte was. Niet dat er meerdere soorten kanker waren, zoals leukemie. Het besef, en eigenlijk ook de schrik, kwam later.
Het Prinses Máxima Centrum
In het Franse ziekenhuis kreeg ik 's nachts direct een aantal transfusies. Ik moest drie dagen blijven. Toen kwam een ambulance vanuit Nederland om mij en mijn moeder op te halen en naar het Prinses Máxima Centrum te brengen. Tien uur heen, tien uur terug. Mijn vader was wat eerder vertrokken met de auto om spullen te halen. Ik had nooit eerder van het Máxima gehoord. Maar toen ik er eenmaal binnen was, keek ik mijn ogen uit. Ik vond het heel spannend. Ook kregen we in het Máxima te horen wat voor soort leukemie ik had: Acute Myeloïde Leukemie. Dat komt vergeleken Acute Lymfatische Leukemie heel weinig voor.
We kregen een ouder-kindkamer op de derde verdieping. Vrijwel direct startte mijn eerste chemokuur. Als je Acute Myeloïde Leukemie hebt, krijg je een soort chemobom van vijf kuren. Erna moét het weg zijn. Van de eerste kuur werd ik heel erg ziek. 42 graden koorts, dagen achter elkaar. En een huid- en darmontsteking. Erna mocht ik twee dagen naar huis. Dat was heel fijn. Daarna begon de tweede kuur alweer. Gelukkig viel die heel erg mee. Ik ben niet meer zo ziek geweest, maar na de derde kuur moesten we stoppen omdat mijn beenmergfunctioneren hard achteruitging. Gelukkig konden we toen ook stoppen, omdat er geen kankercellen meer te zien waren.
Bijzondere momenten in het ziekenhuis
In totaal moest ik zeven weken in het Máxima blijven. Vaak ging ik bij het Park op de derde verdieping in de ‘eistoelen’ zitten. Dan heb je een heel mooi uitzicht en het is daar lekker rustig. Ik herinner me ook de kerst. Mijn verpleegkundige kwam rond 06.30 uur heel enthousiast de kamer binnen met allemaal lampjes. Zo grappig, maar ook zó vroeg... En, o ja, tijdens de start van de maand van kinderkanker kwam Anita Meijer optreden in het auditorium. Helaas kon ik er zelf niet bij zijn, maar ik mocht wel een vraag voor haar insturen en ik kon alles via de tv op mijn kamer meekijken. Ik vroeg haar Why tell me why te zingen, en dat deed ze. Zo mooi en leuk...
Ik heb veel gehad aan mijn vrienden die regelmatig op bezoek kwamen. Eén vriendin wilde mijn verjaardag vieren, maar toen kreeg ik ineens kanker dus dat ging niet door. Om mij op te vrolijken stuurde ze mij elke dag filmpjes van de kippen waarop ze paste, dat was heel grappig. Ook hielpen mijn vrienden en mentor mij met school. Ik kreeg heel veel kaartjes en cadeaus, zelfs van mensen die ik niet echt kende.
Eén jaar later
Nu, bijna één jaar later, merk ik vooral dat ik flink wat van school heb gemist. Het niveau ligt best hoog. Gisteren merkte ik dat ik me ziek voelde omdat het zoveel is allemaal. Gelukkig is mijn mentor heel flexibel en heeft hij mij ook over laten gaan. Trouwens, die toetsen uit de toetsweek vlak voordat ik de diagnose kreeg, heb ik allemaal gehaald! Ik vind het nu ook veel minder erg om naar school te gaan. Ik weet wat ik heb. Want ik was het bijna kwijtgeraakt. En mijn prikangst, daar ben ik inmiddels ver overheen. Ik ben nu zo vaak geprikt... Mijn tactiek is: Heel hard muziek luisteren op mijn koptelefoon en de hand van mijn vader of moeder fijnknijpen. Zo ging het de afgelopen keren best prima.
Er is nog één ding wat ik wil vertellen omdat ik dat vervelend vond. Ik schrijf verhalen en gedichten. Maar tijdens mijn tijd in het Máxima had ik een writer’s block. Nu ben ik het weer aan het oppakken.’